Ένα πολύ όμορφο διήγημα από τον μαθητή της Γ΄ τάξης Δημήτρη Μπίτα με τίτλο "Τα τρύπια παπούτσια" δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πτολεμαίος" στην στήλη "έφηβοι Λόγοι" η οποία φιλοξενεί λογοτεχνικά κείμενα των μαθητών του 1ου Γυμνασίου Πτολ/δας. Δημήτρη, συγχαρητήρια!!!

Τα τρύπια παπούτσια

  Το ταξίδι μας ξεκίνησε την ημέρα που φτιαχτήκαμε. Ακόμα θυμόμαστε να μας πακετάρουν και να μας τοποθετούν μαζί με τα αδέρφια μας, μέσα σε ένα φορτηγό με προορισμό καινούριους μαγευτικούς τόπους. Περάσαμε από πολλές χώρες όπως την Αμερική, τη Γαλλία, τη Ρωσία είτε με αεροπλάνο είτε με κάποιο άλλο μεταφορικό μέσο και τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας, που ήταν ένα κατάστημα ρούχων στην Πτολεμαΐδα. Εκεί κάναμε πολλούς καινούριους φίλους που μας εξήγησαν το που βρισκόμασταν και μας εξιστόρησαν το πώς οι ίδιοι έφτασαν εδώ πέρα. Ο καιρός περνούσε και οι φίλοι μας έφευγαν για καινούριες περιπέτειες με τον καινούριο κάτοχό τους. Περιμέναμε με ενθουσιασμό να μας αγοράσουν και εμάς, για να δούμε τον κόσμο και τη φύση από κοντά και όχι μέσα από μια βιτρίνα, αλλά καθώς ο χρόνος περνούσε ο ενθουσιασμός λιγόστευε. Επιτέλους, μετά από λίγες ημέρες μας διάλεξαν, μας αγόρασαν και πρωτοφορεθήκαμε. Ο κάτοχός μας μάς πρόσεχε πολύ. Μας καθάριζε, μας γυάλιζε και μας έβαζε άρωμα για να φεύγουν οι δυσοσμίες. Στη ντουλάπα μαζί μας υπήρχαν και άλλα παπούτσια, τα οποία δεν βρισκόντουσαν σε τόσο καλή κατάσταση όσο εμείς. Τους ρωτήσαμε τι τους συνέβη και μας απάντησαν ότι θα καταλάβουμε, καθώς θα περνάει ο καιρός. Τα παπούτσια λίγες εβδομάδες αργότερα δε βρισκόντουσαν πλέον στη ντουλάπα.

Ανησυχήσαμε για το τι μπορεί να τους συνέβη, αλλά δε δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Τα παπούτσια τελικά είχαν δίκιο. Με την πάροδο του χρόνου πάθαμε ό,τι έπαθαν και αυτά. Η εξωτερική μας εμφάνιση δε βρισκόταν στην ίδια κατάσταση. Είχαμε χώματα, είχαμε τρυπήσει και το αφεντικό μας δε νοιαζόταν άλλο για εμάς. Είχε πλέον καινούρια παπούτσια. Τελικά, μας άφησε σε ένα μέρος που ήταν γεμάτο σκουπίδια· τότε καταλάβαμε ότι μας εγκατέλειψε. Μια μέρα που έβρεχε και πλέον είχαμε χάσει την αισιοδοξία μας και δεν ξέραμε τι επρόκειτο να μας συμβεί, μας είδε ένας άνθρωπος που φαινόταν να μην ήταν σε καλή κατάσταση επίσης, επειδή είχε σκισμένα ρούχα, μακριά γένια και μαλλιά. Μας πλησίασε και χαρούμενος μας φόρεσε παρά την κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν. Από εκείνη την ημέρα βρισκόμαστε μαζί του και περνάμε όλο τον χρόνο μαζί. Μας προσέχει με κάθε τρόπο που μπορεί και ελπίζουμε τα πράγματα να συνεχίσουν να είναι έτσι, γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος που νοιάστηκε τόσο πολύ για εμάς, ακόμα και στην κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν.

Δημήτρης Μπίτας

μαθητής της Γ΄ τάξης του 1ου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας